Úr sálarkytru sjálfstæðismanns - mbl 23.06.2004

Miðvikudaginn 23. júní, 2004 - Aðsent efni Úr sálarkytru sjálfstæðismanns Sigurjón Benediktsson skrifar um stjórnmál: "Gamlir göngugarpar og þjáningarbræður skældu og vældu yfir því að varnarliðið væri að fara."              Sigurjón Benediktsson             

ENN er mér í fersku minni, er ég, ásamt fúlskeggjuðum félögum og vammlausum vinum gekk gönguna miklu frá Keflavík til Reykjavíkur. Ekki mér til heilsubótar, heldur með hugmyndafræði kommadindlanna upp á vasann. Sönglaði "Ísland úr NATÓ, herinn burt", bað um kærleik og frið, bar virðingu fyrir þeim sem höfðu málstað, stóðu í baráttu, trúðu einhverju.

 

Óskaplega var nú líka gott fyrir sálina og ytra byrðið að fá á sig eggin og tómatana. Og háðsglósurnar. Allt herti þetta hugann. Bætti bjartsýni og trú. Já, þetta var göfugt, allt saman.

 

Mitt sálartetur hefur aldrei séð eftir þessum tíma. Þetta var góður tími. Góðir vinir. Kunningsskapur. Vináttubönd. Allt byggt á misskilningi, en góður tími.

 

En allt er í heiminum hverfult

Dag nokkurn, er ég lagðist í þann ósóma að horfa á sjónvarp frá Alþingi, sá ég ekki betur, en einhverjir félagar mínir frá gömlu dögunum væru að tjá sig. Ég lagði við hlustir. Jú, ekki bar á öðru. Gamlir göngugarpar og þjáningarbræður skældu og vældu yfir því að varnarliðið væri að fara. Einhver stjórnvöld áttu að bjarga málunum og helst að koma í veg fyrir að dátarnir yfirgæfu oss. Össur, Ögmundur, Jón og hvað þeir nú heita allir í verkalýðsskrumkórnum, voru með grátstafinn í kverkunum yfir "válegum tíðindum af Miðnesheiði". Gleymdir voru slitnir skór og sárar tær. Miðnesheiðin var komin með nýja merkingu.

 

Svona er hann heimur

Þetta var ótrúlegt.

 

Og ég kreisti litla landsfundarkver Sjálfstæðisflokksins fastar að brjósti mér. Þakkaði fyrir að svona lið væri nú ekki í flokknum mínum. Þar á bæ væru menn ekki að hlaupa svona útundan sér. En þá tók litlu betra við. Tveir sjálfskipaðir málsvarar litla landsfundarplaggsins míns, annar lögfræðingur og prófessor og hinn einungis prófessor, voru enn einu sinni komnir í fjölmiðlana, hvor á sinni stöðinni, til að segja mér hvernig flokkurinn minn liti á hin og þessi málin. Oftast var það með ákaflega alvarlegum augum. Og ég fann hvergi staf fyrir framsögn þeirra í kverinu mínu. Og þótt orð þeirra flygju á vængjum vitsmuna og visku, vantaði hinn rétta tón.

 

Ekki hef ég orðið var við, að þessir menn, þrátt fyrir alla sína gæsku og allar sínar gáfur, hafi verið valdir eða kosnir sérstaklega til að tala fyrir mig um málefni og afstöðu flokksins míns. Ég hef líka litla Landsfundarkverið og þarf ekkert á túlkunum þessara tveggja manna að halda. Það eru til aðilar, sem kosnir hafa verið til þess að tala fyrir mína hönd og annarra í nafni Sjálfstæðisflokksins.

 

Og hafa gert það ágætlega.

 

Svo er aldrei talað við mig. En við þig?

 

Er öllum sama?

 

Sigurjón Benediktsson skrifar um stjórnmál